oyuncakli kucuk prens pudingi from Mahmut Ozdil on Vimeo. Halil bu sabah yine uçtu Berlin’e. Ne zamandır alışmıştık kendisine ama ne yapalım gurbette evlat okutmak zor:) Siz de gurbetteki dostlarınızı sevindirmek isterseniz, işte size Ali’nin Halil’in şerefine yaptığı pembe renkli çikolatalı küçük prens yemeğinin tarifi! Afiyet olsun!

Adını elbette biliyor da, memlekette bir de Soyadı Kanunu var, “Her Türk öz adından başka soy adını da taşımağa mecburdur. Söyleyişte, yazışta, imzada öz ad önde, soy adı sonda kullanılır.” diyen. O hususta da eksik kalmasın dedik, eğitime başladık, bizimkinin kendi soyadı devrimini yapacağı tuttu: -Alicim, benim soyadım ne biliyor musun? -Bilmiyorum. -Özdil. -Aaa, tamam. […]

Ali ufak ufak başladı, “Anneannemin evi Üsküdar’da, Mahmut’un okulu çok yakın ama, Beşiktaş’ta, Tuba’nın evi Kağıthane’de, Halil’in evi Almanya’da…” diye sıralamaya. Bazen de insanların nerede olduklarını merak ediyor: “Bizim dede Arabistan’da, ama benim iki dedem var, senin baban nerede?” Geçen gün, Yasemin sorguya çekmiş kendisini, anladık ki bazılarımızı merak etmiyor pek, nerede bulunabileceğimizi zaten çoktan […]

Bugün Santral İstanbul‘a gittik, Yüksel Arslan retrospektifi için, yarın da son gün, aklınızda bulunsun… Sergiyle ilgili bir şeyler yazacağım zaten ama, Ali’nin benim kucağından çektiği ilk fotoğrafını sıcağı sıcağına ekleyeyim dedim!

kartopu from Mahmut Ozdil on Vimeo. Aradaki yaş farkı da gitgide kapanıyor. İlk başta tam 25 kat büyüktü Yasemin Ali’den, bugün sadece 11.2 kat! Bak görüyor musun, nasıl da gençleşiyorsun, doğum günün kutlu olsun Yasemin!

İkidir tenhada (bizim durumumuzda uyurken) kıstırıp, saçlarının gözüne giren kısımlarını kesmekle idare ediyorduk. Ama arkalara müdahale etmeye cesaret edemediğimiz için, artık iyice Vikinglerin Viki’sine dönmüştü. Gökçe sağolsun, saçmaladığımızda, yüzümüze karşı susup susup içinden içinden kınamak yerine, uyarılarıyla gerçekleri yüzümüze çarpma vazifesini hakkıyla yerine getiriyordu: “Ne bu hal, eşek kemirmiş gibi, derhal berbere!” Ben tahmin edeceğiniz […]

Geçen perşembe akşamı, Aralık ayında kaybettiğimiz Mehmet Çakır’ın anısına düzenlenen programa katıldık Tuba’yla. Çok hüzünlüydü herşey… Ali, anneannesindeydi. Programdan sonra, Ömer’le Yasemin’e uğradık; yemek, sohbet derken, vakit epey ilerledi. Tam Ömerler’den ayrılmak üzereyken, telefon geldi: Ali’nin yürüyüşü değişmiş, eller belde, bir uçtan bir uca volta atmaya başlamış evin içinde, “Moralim çok bozuk, Tuba da gelmedi […]

Ali’nin ilk söylediği kelimelerden biriydi opopark. Garaj ve “gel gel gel gel” de otoparkla aynı zamanlarda repertuarına giren laflardandır… Tuba geri vitese attığında, ya da etrafta geri geri giden bir araba gördüğünde, Ali’nin oturduğu yerden, hiç istifini bozmadan “gel gel gel gel” çekmeye başladığını duyunca, Oğuz teşhisi koymuştu: “Doğuştan değnekçi”… Kendisini, yukarıda değnekçilikle başladığı kariyerini, […]

Hadi ayıplanmaktan çekinmeyip anlatayım, o korkunç soruyu ilk benden duydu Ali… Geçen gün evde oturuyorduk, tam hafta sonu sıkıntısı, biraz Ali’yle eğleneyim dedim, sordum: “Alicim, Mahmut’u mu daha çok seviyorsun, Tuba’yı mı?” Cevap hiç sekmeden geldi: “Ömer’i seviyorum ben.” Sonra da ekledi, “Ööb’ü de seviyorum ama, Bakegin’i de seviyorum ama, Bagıg’ı da seviyorum ama, Hayiy’i […]