Dayım Ahmet Çakmak
Tek çocuk değilim ama ben doğduğumda bütün kardeşlerim çoktan çocukluktan çıkmıştı. Benim “tek çocuk”luktan çıkmam, Ahmet dayımlar İstanbul’a döndüklerinde oldu. Büyükler, küçükler, akranlarım, ne zaman sıkılsam beş adım ötemdeydiler artık. Annem mümkün değil izin vermediği için bir parçası olamadığım Isparta’daki cennet, bir anda yanıbaşıma gelmişti.
Dayımla ilgili öğrenmem gerekenleri hemen öğrendim:
Alet çantasına asla dokunma, kütüphaneden aldıklarını işin bitince aldığın yere, aldığın gibi bırak!
Dayımın kütüphanesinde olup da bizde olmadığına en çok hayıflandığım kitap nedense Japon Kültürü diye bir şey olmuştu. Semtler değişti, evler değişti, eşyalar değişti, hala dayımlara gittiğimde gözüm kütüphanede onu arar. Eskiden hep yaptığım gibi alıp birkaç sayfa okumasam da, orada olduğunu görünce, sanki çocukluğumdan bugüne çıkan ve sadece benim bildiğim bir patikayı hatırlamış olurum.
Geçtiğimiz nisan ayında dayım öldü. Son üç gününde hastanede, başucundaydık. Kutunun dibinde kalan tek bir damlayı bile ziyan etmemeye kararlı, etraftakilerin çıkan hırıltılarla irkilmesini zerre umursamayan bir çocuğun iştahıyla alıp verdiği son nefeslerini dinledik.
Uzun süren ve çok ızdırap veren hastalığından şikayet ettiğini hiç duymadım, ama tırnaklarıyla kazıyarak kurduğu ve bütün hayatı boyunca pervasızca koruduğu o efsanevi şahsi özerkliği için endişeleniyordu. “Hastalığın kötü tarafı, başkaları sana tahakküm etmeye başlıyor, kendi iraden yokmuş gibi davranıyorlar” diyordu iyileşeceğinden umudu kesmeyip sürekli başka bir doktor, değişik bir tedavi, yeni bir ilaç önerenlere kızarken. Onun için aslında neyin daha iyi olduğunu söylemeye cür’et edebilenleri “hakîkat taaddüd eder” diyerek susturuyordu.
Zaten onunki kadar büyük bir özerklik iddiasını da ancak çoğulculuğa inanan biri taşıyabilirdi.
Zaten onunki kadar büyük bir özerklik iddiasını da ancak çoğulculuğa inanan biri taşıyabilirdi.
İlk komşuluğumuz, benim yatılı okula başlamamla akamete uğramıştı, sonuncusu umarım çok daha güzel bir muhitte, ilanihaye devam eder…
insallah Mahmutcum, hep beraber …..
Yazmanın sana vacip olduğunu her yazdığınla bize bir kez daha anlatıyorsun, ah bir de sen anlasan…
Koca bir hayatı, nevi şahsına münhasır bir adamı bir kaç cümleyle ne güzel anlatmışsın. Ağzına yüreğine kalemine sağlık.
Süleyman Özdil
Allah rahmet eylesin. Oglan dayiya ceker derler; benim dayim mavi gozlu, sari biyikli. Rahmetli dayinizin hik demis burnundan dusmussunuz, ozellikle Suleyman abi. Bu kadar olur yani.
Selman Yilmaz
Allah rahmet eylesın mahmut. suleyman abı ye katılıyorum. bu yazıyı okuduktan sonra hayranlıgımı belırtecek dogru kelımelerı bulmak ıcın 10 dk.dır ugrasıyorum… sana yazmak farz olmalı…
Allah rahmet eylesin, başınız sağolsun hocam.Saygılar